كاش غــــــــــــــــــرورم كشد به بيماري...
سال ها پيش از اين به مَــــــن گفتي
كه "مرا هيچ دوســــت مي داري؟"
گونه ام گرم شد ز سرخــــــي شرم
شــاد و سرمست گفتمــــــت "آري"
بــــــاز ديـروز جهــــــد مي كردي
كــــــه ز عهــــــد قديـــــــم ياد آرم
ســــــرد و بي اعتنا تــــــو را گفتم
كه "دگــــر دوســــــتت نمي دارم!"
ذره هاي تنــــــم فغــــــــــان كردند
كه خــــــــــــدا را! دروغ مي گويد
جز تــــــو نامي ز كــــس نمي آرد
جز تـــــــــو كامي زكس نمي جويد
تـــــــــا گلويم رسيـــــــــــد فريادي
كاين سخـــــن در شمار باور نيست
جز تـــــــــو، دانند عالمــي كه مرا
در دل و جان، هواي ديگـــر نيست
ليــــــك خامـــــــــوش ماندم و آرام:
ناله ها را شكستـــــــــه در دل تنگ
تا تپش هاي دل نهــــــــــــــــان ماند
سينه ي خسته را فشــــرده به چنگ
در نگاهــم شكفتـــــــــه بود اين راز
كه" دلـــــــم كي ز مهر خالي بود؟"
ليك تا پوشم از تـــــــو، ديده ي من
بر گل رنـــــگ رنــــــگ قالي بود
"دوســـــــــتت دارم" و نمي گويــم
تا غرورم كشـــــــــد به بيمـــــاري
زآنكه ميدانم اين حقيقــــــــــــت را
كه " دگر دوستم ... نمي داري..."